Stotteren
Stotteren kent als betekenis het ongewild en onvrijwillig doorbreken van woorden. Men verliest de controle over de vlotheid van het spreken. Hoorbaar zijn herhalingen van een klank, een lettergreep of een woord. Soms worden klanken veel langer gemaakt of zitten de spreekspieren vast (fixatie).
De stottertherapie is gebaseerd op de wetenschappelijk onderbouwde sociaal-cognitieve gedragstherapie. Deze therapie houdt rekening met innerlijke en uiterlijke verschijnselen van stotteren, m.a.w. met de stottermomenten zelf, de bijkomende stottergedragingen en gedachten en gevoelens omtrent het eigen spreken. Verder zal er aandacht besteed worden aan de factoren die het stotteren uitlokken.
Een kind dat stottert, communiceert met zijn of haar omgeving. Daarom is er begeleiding van de ouders voorzien aanvullend op de individuele sessies van jonge kinderen. Hier leren ouders over het stottergedrag van hun kind. Zo kunnen we ons tijdens de individuele sessies, waarbij steeds een ouder aanwezig is, volledig richten op het kind en kunnen we voorbeelden vanuit deze sessies terugkoppelen tijdens de ouderbegeleiding.